ساختارهای زمانی نو در سینما، با رو یکرد به روایت شبکه ای فیلم

عنوان مقاله: ساختارهای زمانی نو در سینما، با رو یکرد به روایت شبکه ای فیلم
نوع مقاله: مقاله علمی – پژوهشی
اطلاعات مقاله: نامه هنرهای نمایشی و موسیقی، دوره ۲، شماره ۴، بهار و تابستان ۱۳۹۱، صفحه ۸۲-۶۹

نویسندگان: شهاب الدین عادل(۱)؛ حسین حیدری(۲)؛ سیدبهنام حسینی سنگتراشانی(۳)
(۱) استادیار دانشگاه هنر، استان تهران، شهر تهران
(۲) کارشناس ارشد سینما، دانشگاه تهران، استان تهران
(۳) کارشناس ارشد سینما، دانشگاه هنر، استان تهران

چکیده:

ساختار زمانی نو و به ویژه روایت شبک های فیلم در سینما، شیوه ای برای بیان روایت داستان فیلم است که با دستکاری در ساختار زمانی خطی روایت فیلم، تماشاگران را با ساختن دوباره فیلم در ذه نشان به تعامل با آن وامی دارد. کارگردان این دسته از فیلم ها، با ارائه داستان های پیچیده یا ایجاد پیچیدگی در زمان روایت، نوعی از سینمای اندیشمندانه و تفکر برانگیز را خلق میک‌ند. رویکرد نظری این تحقیق بر پایه اندیشه های دو نظریه پرداز شهیر حوزه روایت در سینما ژرار ژنت و دیوید بوردول استوار است. ژنت در مبحث استراتژی روایت به مفهوم کانون یشدگی در روایت می پردازد که به معنای ادراک بصری و حتی مفاهیم کل یتری از ادراک است، و در هر لحظه دامنه اطلاعات روایت به یکی از شخصیت های داستان کانونی یا متمرکز م یشود؛ در حالی که رویکرد بوردول بیشتر ساختاری است. او در نظریه پردازی اش که نوعی پوئتیکای سینمایی است، روایت شبک های و زمینه های تاریخی پیدایش آن را تشریح میک‌ند. روش این تحقیق برپایه مقاله های استادان و نظریه پردازان متأخر در حوزه روایت استوار است و در آن کوشش شده است که در هر مبحث، ضمن ارائه کلیاتی درباره موضوع بحث، نمونه فیلم با تشریح ساختار آن ارائه گردد. در مجموع، نتایج حاصل از طرح این مسئله که چگونه روایت شبکه ای فیلم توانسته است تأثیری گسترده بر خلق سینمای اندیشمند معاصر بگذارد، مورد توجه قرار می گیرد.