عنوان مقاله: تأثیر «مونولوگ» در معرفی قهرمان و پیشبرد موقعیت های دراماتیک آثار نمایشی در عصر نئوکلاسیک
نوع مقاله: علمی پژوهشی
اطلاعات مقاله: مجله تخصصی تئاتر، بهار ۱۳۹۴ ، شماره ۶۰ ، علمی-پژوهشی (وزارت علوم)/ISC، صفحه ۸۱ تا ۹۸
نویسنده: شهاب الدین عادل(۱)
(۱) دانشیار گروه آموزشی سینما، دانشکده سینما و تئاتر، دانشگاه هنر
چکیده:
مقاله ای که هم اکنون ازنظر میگذرد، نگاهی است تحلیلی به مقوله ی مونولوگ یا تکگویی و تاثیر آن ٨٣در معرفی شخصیت پردازی قهرمان و خلق موقعیت های دراماتیک اثر که با رویکرد ساختارگرایانه در سه تراژدی عصر نئوکلاسیک موردبررسی قرار میگیرد. هدف از ارایه ی این مقاله عبارت است از: ١( جایگاه و موقعیت مونولوگ در ساختار درام ، ٢( تاثیر کاربردی مونولوگ در خلق موقعیت های نمایشی و همین ط ور شخصیت پردازی ، ٣( نحو ی برقراری ارتباط مونولوگ با مخاط ب و مخاط ب با سیر حوادث درام ، ۴( تاثیر مونولوگ در پیدایی تکنیک های دیگر نمایشی . لازم به ذکر است که مونولوگ در تئاتر از قابلیت های دیگری نیز در نحو ی روایتگری داستان ۶٠برخوردار است که ازآن جمله باید به گفتمان متغیر پیرامون فردیت ، نحو ی بازنمایی ویژگی های روان شناسانه و درونی شخصیت ها و انعکاس دهنده ی زبان و فرهنگ یک جامعه اشاره کرد. کارکردهای متنوع و متعدد تکگویی همواره به عنوان یک شاخصه در پیشبرد ساختار دراماتیک آثار نمایشی تاثیر داشته است . مونولوگ یا تکگویی اگرچه اصط لاحی است که زیربنای آن بر شیو ی حرف زدن یک نفر با خودش و یا با تماشاگر استوار است ، اما این اصط لاح و کارکرد و روش های به کارگیری آن در ادوار مختلف ادبیات نمایشی در دنیا تاحدودی با هم متفاوت است ؛ به نحوی که روش های به کارگیری مونولوگ در دوران کلاسیک به مراتب با روش ها و رویکردها و دیدگاه های به کارگیری آن در دوران مدرنیسم و حتی پست مدرنیسم متفاوت است . چنان چه این شیوه در دوران کلاسیک ها به صورت یک الزام و در دوران مدرن به صورت یک تکنیک و تمهید به کار گرفته می شود.
کلیدواژه‌ها:
کلاسیک ،نئوکلاسیک ،مونولوگ ،تکگویی ،ساختار درام ،شخصیت پردازی و مونودرام