بازنمایی فضای معماری در سینما با رویکرد پدیدارشناسی (نمونه موردی: نوستالژیا)

عنوان مقاله: بازنمایی فضای معماری در سینما با رویکرد پدیدارشناسی (نمونه موردی: نوستالژیا)
نوع مقاله: مقاله پژوهشی
اطلاعات مقاله: باغ نظر – نشریه علمی در زمینه پژوهش های نظری هنر ، معماری و شهرسازی – پژوهشکده هنر ، معماری و شهرسازی – انتشار آنلاین در تاریخ ۴ مهر ۱۴۰۱

نویسندگان: (۱)پریشاد مستوفی فرد (۲)فریبا البرزی (۳)امیر حسین امینی (۴)شهاب الدین عادل

(۱) پژوهشگر دکتری، گروه معماری،دانشگاه آزاد واحد قزوین
(۲) استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی
(۳) استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی
(۴) دانشیار،گروه آموزشی سینما،دانشکده سینما و تئاتر، دانشگاه هنر

چکیده:

میان معماری و سینما پیوند تاریخی و اجتماعی موثقی وجود دارد. سینما به عنوان هنر هفتم، برآیند سایر هنرها از جمله ادبیات، تئاتر، نقاشی و معماری است. دراین میان، معماری پررنگ‌تر از سایر فرم‌‌های هنری در سینما نقش ایفا می‌کند. میان جهشی که اساسا در مفهوم معماری و فضای مدرن در اواخر قرن نوزدهم به وجود آمد و شکل‌گیری سینما که سبب تحول و تغییر ادراک انسان از مفهوم فضا شد، تقارن معناداری وجود دارد. با پیدایش سینما ما با تغییر بینش انسان‌‌ها نسبت به واقعیت‌ها و جهانی که با آن مواجهه بودند روبرو شدیم و سینما این امکان را به بشر داد تا پدیده‌‌ها و واقعیت‌ها را به شکل کاملا متفات از آنچه که پیش از آن تجربه می‌کردند و از زاویه دید و منظری تازه تجربه کنند. . معماران و سینماگران هر دو به خلق فضا و روح زندگی می‌پردازند. با این تفاوت که مصالح معماری مادی و واقعی و مصالح سینما، صوری و خیالی است. احتمال آنکه فیلم بتواند “تجربه مستقیم از فضا‌ی زیسته” را گشوده و افشا کند. شاخصه‌ای است که از منظر معماری، ارزش بررسی کردن را دارد. فیلم خودزیستنامه‌ای به عنوان ابزار تحقیقاتی می‌تواند جانی تازه به آن ببخشد. فیلم‌های آندری تارکوفسکی، از زندگی‌نامه‌ی خود کارگردان نشات گرفته‌اند و شعر وجودی زیستن وی را بیان می‌کنند که به عنوان نمونه موردی در نظر گرفته شده است.پرسش پژوهش، این است که چگونه فضا‌ها و طراحی صحنه در سینما در بازتعریف فضا در ذهن معماران و مخاطبان نقش ایفا می‌کنند؟ روش تحقیق مقاله، از نوع کیفی و «توصیفی و تحلیلی» و پدیدارشناسی است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد، با فرا رفتن معماری از جلوه‌های بصری و عملکری صرف، با ورود به قلمرو شاعرانگی و دنیای خیال‌پردازانه ذهن ناخودآگاه مخاطب، می‌تواند فضاها‌ی خاطره‌انگیز و تصویر‌سازی را خلق نمود.